Bij Equi-Care geloven we dat vertrouwen niet iets is dat je ‘terugwint’ zoals een voorwerp. Vertrouwen is iets dat groeit, in kleine momenten van aandacht, rust en hernieuwde verbinding. Het vraagt om zachtheid, niet om prestatie. Om voelen, niet om forceren. En vooral: om de bereidheid om even stil te staan, voordat je weer in beweging komt.

In deze gids nemen we je stap voor stap mee — niet naar ‘weer durven rijden’ als eindpunt, maar naar een diepere vorm van veiligheid in jezelf. We nodigen je uit om te landen in je eigen lijf, de signalen van je angst serieus te nemen, en de relatie met je paard opnieuw vorm te geven — vanaf de grond, vanuit vertrouwen, in jouw tempo.

Of je straks weer in het zadel zit of niet: deze gids gaat over jouw proces. Over jouw moed om te blijven voelen, ook als het spannend is. En over hoe je, samen met je paard, een nieuwe basis kunt leggen waarin rust, respect en veiligheid de ruimte krijgen om te groeien.

"Vertrouwen is niet de afwezigheid van angst, maar het vermogen om zacht te blijven terwijl je voelt dat je leeft."

Welkom. We wandelen met je mee.

"Soms is het nodig om stil te staan bij wat je bang maakt, zodat je kunt bewegen vanuit wat je echt voelt."

Hoofdstuk 1 – De emotionele impact erkennen

Een val van een paard lijkt van buitenaf soms een ‘incident’ — een gebeurtenis die hoort bij het rijden, waar je ‘overheen’ moet. Maar voor wie het meemaakt, is het zelden zo simpel. De impact van een val reikt verder dan een blauwe plek of een gekneusde rib. Het raakt aan iets diepers: je gevoel van veiligheid, je vertrouwen in jezelf, en misschien ook je verbinding met het paard.

Daarom begint deze gids hier: bij het erkennen van wat er echt gebeurt als je valt. Niet alleen fysiek, maar emotioneel. Niet alleen in het moment zelf, maar ook in de dagen, weken of zelfs maanden erna. Angst nestelt zich niet altijd luidruchtig. Soms sluipt het binnen via twijfel, vermijding of een plotselinge spanning die je niet kunt thuisbrengen. En dat is normaal.

Wat je hebt meegemaakt is echt. En wat je voelt, doet ertoe.

Misschien denk je: “Ik moet me niet aanstellen.” Of: “Ik moet gewoon weer opstappen.” Maar angst laat zich niet commanderen. Het verdwijnt niet omdat je het negeert, en het wordt niet kleiner als je het afwijst. Integendeel. Wat wél helpt, is ernaar luisteren. Erkennen dat het er is. En vooral: jezelf niet veroordelen om wat je voelt.

"Angst is niet je vijand. Het is een boodschapper die vraagt om zachtheid en aandacht."

Het is niet ongewoon dat na een val je lichaam hyperalert blijft, ook al is het moment voorbij. Je spieren spannen zich aan bij het idee van rijden. Je hartslag versnelt bij het horen van hoeven op beton. Soms voel je je zelfs schuldig naar je paard toe — alsof jij iets hebt laten vallen, alsof jij hebt gefaald. Maar ook dat is deel van het verwerkingsproces.

Je hoeft niet meteen te ‘weten’ wat je moet doen. De eerste stap is: ruimte maken voor alles wat zich aandient. Zonder oordeel. Met mildheid. En met het besef dat jouw reactie menselijk is — en precies goed zoals die nu is.

Gun jezelf een moment om te schrijven of hardop te benoemen:
Wat voelde ik tijdens de val?
Wat voel ik nu als ik terugdenk aan dat moment?
Wat doet mijn lijf als ik denk aan rijden?

Door deze vragen eerlijk te beantwoorden, ontstaat er al iets belangrijks: bewustzijn. En bewustzijn opent de deur naar verandering.

Als ruiters zijn we vaak gewend om dapper te zijn. Om ‘door te zetten’. Maar echte moed zit niet in opstappen terwijl je eigenlijk bevriest van binnen. Echte moed zit in durven voelen. In toegeven dat het even niet gaat. In het stellen van zachte grenzen en het vinden van een nieuw begin — op jouw manier, in jouw tempo.

Deze gids nodigt je uit om niet te forceren, maar te verzachten. Om niet ‘terug te keren naar vroeger’, maar om iets nieuws op te bouwen. Misschien anders dan je dacht, misschien dieper dan je ooit voelde. Met je angst niet als vijand, maar als gids.

In het volgende hoofdstuk onderzoeken we hoe je weer kunt landen in je eigen lijf. Want pas als je je lichaam weer als veilige plek ervaart, kun je vertrouwen gaan voelen — eerst in jezelf, daarna in het contact met je paard.

Hoofdstuk 2 – Terug naar het lichaam: veiligheid in jezelf herstellen

Na een val is het lichaam niet altijd meer vanzelfsprekend een plek van rust. Zelfs als de fysieke wonden snel helen, kan het zijn dat je lijf spanning vasthoudt. Een verhoogde alertheid, een onbestemd onrustig gevoel, of zelfs het gevoel ‘niet helemaal aanwezig’ te zijn – dit zijn signalen die aangeven dat je systeem nog niet in rust is teruggekeerd.

Dat is geen zwakte. Het is een teken van intelligentie. Jouw lichaam beschermt je. Het heeft iets meegemaakt dat het als bedreigend heeft ervaren, en het blijft waakzaam – soms ook als dat niet meer nodig is. Die overwaakzaamheid zorgt er echter ook voor dat je niet volledig kunt ontspannen, niet in je lijf, en vaak ook niet in het contact met je paard.

Daarom is het zo belangrijk om niet meteen weer ‘door te willen’, maar om eerst weer te leren landen. In je lijf. In het moment. In jezelf. Het lichaam is de plek waar vertrouwen begint. Niet in je hoofd, niet in je voornemen, maar in de ervaring van veiligheid – gevoeld, niet bedacht.

"Je kunt pas verbinden met je paard, als je eerst weer verbonden bent met jezelf."

Een eenvoudige manier om hiermee te beginnen, is via aandachtsankers. Dit zijn kleine, herhaalbare oefeningen waarmee je jezelf uitnodigt om terug te keren naar het hier en nu. Bijvoorbeeld:

• Voel je voeten op de grond. Sta stil en merk op hoe je gewicht verdeeld is. Voel je tenen, hielen, de druk van je schoenen. Probeer niets te veranderen, alleen maar waar te nemen.
• Adem bewust. Adem rustig in door je neus, houd even vast, en adem dan langzaam uit door je mond. Doe dit drie keer. Laat bij elke uitademing je schouders iets zakken.
• Breng je aandacht naar je zintuigen. Wat hoor je nu, zonder oordeel? Wat ruik je? Wat voel je op je huid? Deze eenvoudige focus brengt je terug in het lichaam, uit het hoofd.

Doe dit regelmatig – ook op momenten dat je niet met je paard bent. Want hoe vaker je oefent met ‘thuiskomen’ in je lijf, hoe sneller je dit ook kunt doen als je spanning voelt opkomen. Je traint als het ware je zenuwstelsel om niet automatisch in de stressmodus te schieten, maar om terug te keren naar rust.

Een ander waardevol hulpmiddel is bewust bewegen. Dat hoeft niets groots te zijn. Een rustige wandeling in de natuur, bewust rekken en strekken, of een sessie lichaamsgerichte yoga kunnen je helpen om weer vertrouwen te krijgen in je eigen beweging. Niet vanuit prestatie, maar vanuit aanwezigheid.

Merk je dat je bepaalde lichaamsdelen moeilijk voelt? Of dat je in bepaalde houdingen gespannen raakt? Dan is dat geen fout. Het is informatie. Je lichaam vertelt je iets. En juist door te luisteren, geef je je lijf de kans om te ontspannen.

Wees ook aandachtig bij aanrakingen. Leg eens je hand op je hart, of op je buik. Voel hoe je huid warm wordt onder je eigen hand. Dit soort eenvoudige gebaren zijn krachtig – ze herinneren je eraan dat je jezelf kunt geruststellen. Dat je niet afhankelijk bent van iets buiten je om je veilig te voelen.

Als je voelt dat je lichaam langzaam zachter wordt, zullen ook je gedachten meeveranderen. Spanning maakt gedachten scherp, onrustig, negatief. Maar rust in je lijf maakt je denken vriendelijker, ruimer. En precies dat is nodig om opnieuw vertrouwen op te bouwen – niet als een besluit, maar als een gevoelde realiteit.

In het volgende hoofdstuk gaan we onderzoeken hoe je, vanuit deze hernieuwde verbinding met jezelf, ook de relatie met je paard kunt gaan herstellen. Niet door ‘iets te doen’, maar door opnieuw samen te zijn, in rust, aan de hand.