Hoofdstuk 10 – Voorbeelden uit de praktijk – korte casussen en ervaringen

Soms zegt een ervaring meer dan een lijst. Waar theorie ons richting geeft, zijn het de verhalen die de praktijk tot leven brengen. In dit hoofdstuk delen we enkele korte, ware ontmoetingen tussen paarden en etherische oliën — niet als bewijs, maar als uitnodiging tot nieuwsgierigheid. Elk verhaal is uniek. Niet te herhalen, niet te plannen. En dat is precies wat aromatherapie zo bijzonder maakt: het werkt in het moment, tussen wezens die durven te voelen.

De namen van de paarden zijn veranderd, maar de gebeurtenissen zijn echt.

1. Noor – spanning in de trailer

Noor, een jonge merrie, stond bekend als ‘lastig’ met laden. Bij elke benadering van de trailer verstarde haar lichaam, en ze ging regelmatig in verzet. In plaats van oefenen, kozen we voor een sessie zonder doel: alleen zijn bij de trailer, met ruimte en geur.

Ik bracht een doekje met 1 druppel Romeinse kamille mee, legde het op afstand, en ging zelf zitten op een omgekeerde emmer, op enkele meters afstand. Noor keek. Blies zachtjes. Liet haar hals zakken. En na twintig minuten liep ze zélf naar het doekje. Ze rook, zuchtte, en ging even staan met haar hoofd omlaag. Geen drama. Geen doorbraak. Maar iets in haar lijf zei: dit is anders.

Vanaf dat moment werd geur onderdeel van de traileromgeving. Binnen enkele weken stapte ze zelfstandig in. Niet omdat de olie dat ‘deed’, maar omdat de context veiliger geworden was.

2. Finn – de oude ruin met hoestklachten

Finn, een 25-jarige ruin, had last van seizoensgebonden hoest. Medisch werd hij goed ondersteund, maar zijn verzorger voelde dat hij ook emotioneel gespannen was. Hij at trager, stond vaker apart van de groep, en leek zijn adem ‘vast te zetten’.

Bij hem gebruikten we frankincense, aangeboden op een geursteen in de hoek van zijn stal. Geen direct contact, geen verwachting. Na een paar dagen kwam hij er steeds zelf bij staan tijdens het poetsen. Zijn ademhaling werd hoorbaar rustiger. Na twee weken viel op dat hij ’s ochtends vaker lag — iets wat hij lang niet had gedaan.

De geur was geen therapie. Ze was bedding. Ze gaf hem ruimte om te zíjn, in plaats van steeds maar te ‘moeten functioneren’. Zijn verzorger zei: “Het is alsof hij weer lucht krijgt — in zijn lijf én in zijn leven.”

3. Luna – angst voor aanraking

Luna was een kleine merrie met een verleden van fysieke verwaarlozing. Aanraken liet ze nauwelijks toe, vooral niet bij de flanken. We kozen voor een sessie met ylang ylang – een geur die vaak ‘spannend’ is vanwege haar intensiteit, maar soms precies raakt aan een vergeten verlangen naar contact.

Ik bracht slechts 1 druppel aan op een doekje, hield het op afstand en wachtte. De eerste minuten vermeed Luna de geur. Pas toen ik mijn energie volledig losliet – geen intentie meer, geen ‘kom maar’ – draaide ze haar hoofd, liep ze naar de doek en blies er voorzichtig overheen. Daarna ging ze in het zand liggen. Niet slapen. Wel aanwezig. Ze zuchtte diep.

De dagen erna liet ze voor het eerst aanraking toe bij haar flanken — kort, zacht, maar vrijwillig. Haar begeleider huilde. Niet van opluchting, maar van erkenning: ze wil weer voelen.

4. Miro – de sensibele ruin die alles ‘te veel’ vond

Miro was een ruin die snel overprikkeld raakte. Alles was ‘te veel’: geluiden, aanraking, oefeningen. Zijn begeleidster wilde graag ‘iets doen’ om hem te ondersteunen. Maar Miro had geen behoefte aan meer input. Daarom kozen we voor... bijna niets.

Een sessie zonder aanraking, zonder woorden. Eén geur: sandelhout. 1 druppel, op een steen, buiten de bak. Miro koos zelf het moment om erbij te gaan staan. Pas op dag drie bleef hij langer dan een minuut. En op dag vijf ging hij liggen — terwijl er een longeersessie bezig was in het naastgelegen weiland.

Soms is de grootste ondersteuning: iets aanbieden en volledig loslaten. Miro leerde ons dat. Niet de geur ‘deed’ het werk, maar de toestemming om niet te hoeven veranderen.

Reflectie op deze ervaringen

Wat deze voorbeelden gemeen hebben, is dat geur niet ‘de oplossing’ was, maar het startpunt van verzachting. De oliën hielpen niet als interventie, maar als uitnodiging. Niet als therapie, maar als bedding waarin iets anders kon ontstaan. En altijd werd het tempo bepaald door het paard.

Dat is misschien wel de essentie van aromatherapie bij paarden: het vraagt niets, belooft niets — maar opent een veld waarin ontmoeting mogelijk is. Stil. Gelaagd. Echt.

"Wanneer je niets afdwingt, maar alles aanbiedt in rust, worden paarden ineens weer nieuwsgierig naar het leven."

Liever zonder onderbrekingen lezen?

Download deze gids nu  – reclamevrij en altijd bij de hand!