Hoofdstuk 1 – Inleiding: Waarom deze gids nodig is

Verlies is een stille kracht. Het beweegt zich door de dagen zonder aankondiging, en nestelt zich in kleine momenten: een lege plek in de paddock, een geur die blijft hangen, een beweging die niet meer beantwoord wordt. In het leven met paarden is verlies onvermijdelijk. Soms verliezen we een paard. Soms verliest een paard zijn kuddegenoot. Soms verandert er iets ingrijpends in de omgeving, de routine of de relatie. Wat al die momenten met elkaar gemeen hebben, is dat ze iets losmaken wat tijd, ruimte en erkenning vraagt. Geen oplossing. Geen training. Maar aanwezigheid.

Deze gids is geschreven voor die momenten waarop er iets verdwijnt wat niet zomaar terugkomt. Voor wie achterblijft, in verwarring of stilte. Voor wie naast zijn paard staat en voelt dat er iets veranderd is, zonder te weten wat te doen. Voor paarden die zich terugtrekken, onrustig worden, hun eetlust verliezen of schijnbaar zonder reden gespannen reageren. Voor mensen die rouwen, en zich tegelijk verantwoordelijk voelen voor hun dier. Voor situaties waarin afscheid genomen moet worden, maar woorden tekortschieten.

Rouw bij paarden is een onderwerp waar weinig over gesproken wordt. We herkennen verdriet vaak pas als het zich uit in gedrag: sloomheid, nervositeit, terugtrekken, weigeren te eten of te bewegen. Maar daaronder ligt een gevoelswereld die we niet moeten onderschatten. Paarden bouwen banden op die diepgeworteld zijn in hun sociale natuur. Ze hechten zich aan soortgenoten, aan mensen, aan patronen van rust. En als die breken, raakt dat hun gevoel van veiligheid. Soms meteen, soms pas later. Maar het raakt.

Voor ons als begeleiders is het een uitdaging om ruimte te geven aan iets wat we zelf misschien moeilijk vinden. Verdriet raakt aan onze kwetsbaarheid. En in een wereld die vaak gericht is op doorgaan, presteren en oplossen, kan rouw als stilstand voelen. Toch ligt daar precies de kracht van dit proces: in het durven niet weten, in het niet ingrijpen, in het kunnen stilvallen naast je paard en samen voelen wat er verandert.

Deze gids is geen handleiding voor hoe het ‘moet’. Er is geen juiste manier om te rouwen. Wat we wel kunnen doen, is vertragen. Leren herkennen wat rouw bij paarden (en bij onszelf) kan betekenen. Rituelen creëren die helpen om overgangen bewust te maken. Ruimte geven aan lichamelijke signalen. Vertrouwen bouwen in het opnieuw openen naar verbinding, na verlies.

We werken met zachtheid, niet met doelgerichtheid. De oefeningen in deze gids zijn geen technieken, maar uitnodigingen. Ze vragen om aanwezigheid, aandacht en geduld. Om een lichaam dat voelt, een hart dat waarneemt, een geest die niets hoeft op te lossen.

Rouw is geen ziekte. Het is een vorm van liefde die haar anker kwijt is. In het proces van loslaten ontstaat er een nieuwe bedding. Niet om te vergeten, maar om verder te dragen. En daarin kunnen we onze paarden begeleiden, niet door hen te sturen, maar door naast hen te staan.

"Rouw is geen einde. Het is de overgang van aanwezigheid in vorm, naar aanwezigheid in herinnering."

Liever zonder onderbrekingen lezen?

Download deze gids nu voor een aanbiedingsprijs – reclamevrij en altijd bij de hand!