Hoofdstuk 5 – Oefening 1: Getuige zijn – Stil aanwezig bij verlies

Soms is het enige wat een paard nodig heeft, iemand die blijft. Iemand die niet duwt, niet stuurt, niet uitlegt – maar aanwezig is. In rouw of verwarring wordt die aanwezigheid een anker. Niet als instructie, maar als stille bedding waarin emoties mogen bestaan zonder dat ze gecorrigeerd of getroost hoeven worden. Deze oefening is een uitnodiging om precies dat te oefenen: getuige zijn, zonder te grijpen naar actie.

Wat is getuige zijn?

Getuige zijn betekent: het paard laten zijn in wat er is, zonder oordeel of ingreep. Het betekent niet: niets doen uit onverschilligheid. Het betekent: niets doen omdat er niets hoeft te worden opgelost. Je stelt je lichaam, je adem en je aandacht beschikbaar als ruimte waarin het paard zichzelf mag ervaren. Dit is geen passieve houding – het is een actieve, liefdevolle vorm van aanwezigheid.

Je bent als een boom naast het paard. Je staat, je bent, je ademt. Je hoeft niets te zeggen, niets te vragen. Alleen maar te blijven, ook als het ongemakkelijk wordt. Juist dan.

Voorbereiding

Kies een rustige plek waar je paard zich op zijn gemak voelt. Dat kan in de paddock zijn, in de weide, of op stal. Zorg dat je zelf comfortabel staat of zit. Zet je telefoon uit, laat je agenda los. Deze oefening duurt zolang als nodig is – soms vijf minuten, soms langer. Jij hoeft het tempo niet te bepalen. Dat doet het moment zelf.

Zo begin je

1. Ga staan of zitten nabij je paard, op een plek waar je hem goed kunt zien, maar waar je hem niet belemmert. Ongeveer één tot drie meter afstand is vaak prettig.
2. Adem bewust. Breng je aandacht naar je ademhaling. Voel hoe je in- en uitademt. Vertraag licht. Laat je schouders zakken. Voel je voeten op de grond.
3. Observeer zonder ingreep. Kijk naar je paard, maar zonder te analyseren. Zie wat zich toont. Misschien beweegt hij, misschien niet. Misschien zoekt hij contact, misschien blijft hij op afstand. Alles is goed.
4. Blijf. Wat er ook gebeurt, blijf aanwezig. Als je de neiging voelt om in te grijpen, adem dan nog eens. Vraag jezelf: wat maakt dat ik iets wil doen? Kan ik ook gewoon blijven?
5. Laat stilte ontstaan. Zeg niets. Corrigeer niet. Nodig niets uit. Alleen als je paard zélf initiatief neemt tot contact, mag je daarin meebewegen. Maar ook dan: blijf in de energie van ‘zijn’, niet van ‘doen’.

Wat kun je waarnemen?

Na verloop van tijd zul je merken dat er iets verandert. Misschien zucht je paard. Misschien beweegt hij naar je toe. Misschien ontspant hij in zijn hals, sluit hij zijn ogen, of snuffelt hij even aan je. Het kan ook zijn dat er ogenschijnlijk niets gebeurt. Dat is ook goed. Getuige zijn gaat niet over resultaat. Het gaat over beschikbaarheid.

Wat je misschien wél merkt, is een verandering in jou. Misschien wordt het stiller in je hoofd. Misschien voel je verdriet, rust, of weerstand. Ook dat is waardevolle informatie. Laat het er zijn. Door zelf te blijven met wat er in jou leeft, nodig je ook je paard uit om datzelfde te doen.

Wanneer is het genoeg?

Er komt vanzelf een moment waarop het voelt alsof het ‘rond’ is. Soms geeft je paard dat aan – door weg te lopen, te gapen, te gaan liggen. Soms voel jij het: een zucht, een innerlijk loslaten. Sluit dan rustig af. Zeg in jezelf dankjewel, voor het moment, voor de ruimte, voor het samen zijn. En ga kalm weg, zonder haast.

“Getuige zijn is de kunst van blijven zonder iets te willen veranderen. In die stilte vindt het paard zichzelf weer terug.”

Reflectie

Na de oefening kun je kort opschrijven wat je voelde of waarnam. Niet als analyse, maar als aantekening van het contact. Wat viel je op? Wat raakte je? Wat deed het met je paard? Wat deed het met jou?

Liever zonder onderbrekingen lezen?

Download deze gids nu voor een aanbiedingsprijs – reclamevrij en altijd bij de hand!